lunes, 24 de octubre de 2022

El pato verbenero


El pato verbenero
Esta es la historia de  un pato, cuyo nombre se mantiene en incógnito, de una aldea de un pueblo de Lugo, Bóveda, el pato un ave muy hermosa, de bellas plumas.
Entabló relaciones, primero de amistad, que luego ya se sabe fueron a más con una oca del río Cabe, la oca se llama Gumer, bueno en realidad, Gumersinda, pero ella prefiere que sus amigos, le llamen, Gumer
Como se conocieron, pues no se sabé. Aunque hay quien dice que el pato tenía un móvil, viejo bajo un ala,  y que hablaban por el, mismo, pero tampoco se puede afirmar
El caso es que cada vez que podía el ave, en este caso el pato salía de su nidal, y se iba de verbena al Cabe, con su Gumer y luego volvía,  haciendo eses, porque la verdad lo festejaba
Durante mucho tiempo nadie, en la casa noto nada, pero un día, su amito y su amita, notaron ruidos fueron a ver, y se encontraron al pato verbenero que llegaba de su juerga, el dueño lo agarró, y con mucho cariño, lo reprendió, amenazandolo con cortarle las alas, para que no saliese a pendonear, pero todo ello con cariño, sin faltarle al respeto, y aprovechando para darle, la clase de idiomas, pues este pato, es un pato culto, que está aprendiendo idiomas.
No, hombre, o mujer o lo qué seas, ni gallego, ni latín, ni inglés ni francés, ni castellano, que es un pato. Está aprendiendo el idioma de las gallinas y los gallos, a decir además de Cuac, Cuac. Que es lo que dicen los patos a decir pío, pío, eso le decía su dueño, dí, “pío, pío”. La verdad es que el pato, no dijo nada. Yo creó que fue para no presumir de su capacidad para los idiomas.
Fin.

O parruliño festeiro


O parruliño festeiro
Ista e a historia de un parrulo, cuio nome mantense  en segredo, de unha aldea, de un pobo de Lugo, chamado Bóveda.O parrulo un ave moi fermosa de belas plumas.
Comenzou relacions primeiro de amizade con unha oca do rio Cabe, chamada Gumer; ben,  o certo é que o seu nome e, Gumersinda, pro ela” prefiré que lle digan Gumer, sobor de todo os seus amigos
Cómo se coñecerón, non o saben ninguen, falase según alguns, de que o parrulo, tiña un móvil  debaixo de un á. E que falabán polo mesmo, maís nada disto se poder afirmar.
O caso é que o parrulo, cada vez que podía, deixaba o seu niño, e ia de festa rachada, de verbena o Cabe, ca sua Gumer, é logo tornaba facendo eses, xa que todo hai que dicilo, festexabano a cotío, quero dicer ben festexado
Durante moito tempo na casa non se decataron do que pasaba, hastra que unha noite,  o seu dono, e a sua doniña, escoitaron ruídos y foron ver que pasaba,  e atoparonse co parrullo festeiro, que chegaba de estar de festa e esmorga. O seu dono agarrouno e con moito agarimo, rifoulle, e amenazouno, con cortarlle ás, “pra” que non saíse a facer, falcutruadas e dicir a pendonear indose de festa, iso sí con moito agarimo, sen faltarlle o respeto, e aproveitando “pra” darlle a clase de idiomas, pois iste parrulo, e un parrulo moi culto que esta aprendendo, outro idiomas
Non, non home, o muller, ou o qué sexas, nin galego, nin latín nin ingles, nin francés, nin castelán, que é, un parrulo. Ista aprender a lingua das galiñas, e dos galos, aprendo a dicir ademais de Cuac, Cuac, a dicir, Pío, pío, que o que din as galiñas e os galos. Iso lle dicía o seu dono, “dí pío, pío” A virdade é que o parrulo, non dixo nada, eu coido que foi pra non se fachendear da sua capacidade pros idiomas.
Fin