O parruliño festeiro
Ista e a historia de un parrulo, cuio nome mantense en segredo, de unha aldea, de un pobo de Lugo, chamado Bóveda.O parrulo un ave moi fermosa de belas plumas.
Comenzou relacions primeiro de amizade con unha oca do rio Cabe, chamada Gumer; ben, o certo é que o seu nome e, Gumersinda, pro ela” prefiré que lle digan Gumer, sobor de todo os seus amigos
Cómo se coñecerón, non o saben ninguen, falase según alguns, de que o parrulo, tiña un móvil debaixo de un á. E que falabán polo mesmo, maís nada disto se poder afirmar.
O caso é que o parrulo, cada vez que podía, deixaba o seu niño, e ia de festa rachada, de verbena o Cabe, ca sua Gumer, é logo tornaba facendo eses, xa que todo hai que dicilo, festexabano a cotío, quero dicer ben festexado
Durante moito tempo na casa non se decataron do que pasaba, hastra que unha noite, o seu dono, e a sua doniña, escoitaron ruídos y foron ver que pasaba, e atoparonse co parrullo festeiro, que chegaba de estar de festa e esmorga. O seu dono agarrouno e con moito agarimo, rifoulle, e amenazouno, con cortarlle ás, “pra” que non saíse a facer, falcutruadas e dicir a pendonear indose de festa, iso sí con moito agarimo, sen faltarlle o respeto, e aproveitando “pra” darlle a clase de idiomas, pois iste parrulo, e un parrulo moi culto que esta aprendendo, outro idiomas
Non, non home, o muller, ou o qué sexas, nin galego, nin latín nin ingles, nin francés, nin castelán, que é, un parrulo. Ista aprender a lingua das galiñas, e dos galos, aprendo a dicir ademais de Cuac, Cuac, a dicir, Pío, pío, que o que din as galiñas e os galos. Iso lle dicía o seu dono, “dí pío, pío” A virdade é que o parrulo, non dixo nada, eu coido que foi pra non se fachendear da sua capacidade pros idiomas.
Fin
No hay comentarios:
Publicar un comentario