“Vella, casa materna, pedras ennegrecidas, que gardan tantos recordos, tantas vivencias, eh, ti, lareira, fogo do fogar, onde, os nosos devanceiros, veneraban, dunha forma idolátrica,
os vellos deuses, os deuses da familia, os penates, os lares do fogar.
E onde eu, escoitei, sendo nena, os
contos da avoa Dolores, avoíña, menuda,
fraca, co seu pelo, negro, coma a
noite, sen unha cana branca, recollido, nuha, longa trenza; que facía ver, que tiña que haber sido, unha moza, moi, moi fermosa.
Sentabámonos os netos, perto, de
la, e, o redor do lume da lareira
Miña avoa, Dolores, tivo sempre, moita, imaxinación.
Lume crepitaba, ruxía, mentres, todos, ián,
arrimando, o can, e, o gato, tamén tiñan, o seu sitio, o redor da lareira, eu tiña medo, moito
medo, o lume,
Os outros, ríanse, de min, miña nai, dicíame, que non
tivera, medo; a miña tía, Carmucha,
subía, po las escalereiras, co
unha rica, cunca de leite, recen
muxido, que a todos, lles
encantaba, a min non, eu, pensaba, que a
leite, muxida, era fría, nunca, me
gustou, o leite quente, nin morno, dáme noxos,
Mentres, o fogo, o lume, seguía na lareira, a avoa, poñía, un pote, pra os porcos, outro pra nos, pra xente; e comanzaba, a
falar
“Din, que houbo, fai tempo, un
rei...”
Todos escoitabamos en silencio, o,
terminar, o, conto, persignábase, a
comanzaba, a pregar, a Nai de Deus; porque
na lareira, da miña aboa, na miña
lareira, porque tamén era miña, xa non
se adoraba os ídolos, adorábase, un só,
Deus, o, Único, o, Deus feito Home,
nunha muller, unha aldeana, como
a miña avoa, o Deus feito home na campesiña chamada María.
Tempo, pasado, pro tempos, que lembro feliz, con recordo, da miña avoa, e,
da lareira
Fin
No hay comentarios:
Publicar un comentario