O zapateiro

O Zapateiro

Ricardo traballaba de zapateiro, no taller que herdará do seu pai. Dende que María Luisa, o deixará para largarse co seu amigo, e compañeiro de traballo Miguel, abandoando o mesmo tempo, a Ricardiño de dous meses, e Carmeliña de catro anos, él fora nai en pai, dos pequerrechos.

Axudado po la sua nai, e a sua sogra, que non veían ven, o feito por María Luisa, porque un fillo e un fillo, tamen a veces lle botaba unha man, cando tiña que sair de viaxe que non era un semple zapateiro remendón, se non tamén un pequeño fabricante. Moitas veces os nenos que xa tiñan, 8 e catro anos, quedaban con Clara, quen era tamen a sua catequista

Clara era unha rapaza de 39 anos, coidará toda a vida o seu pai, dende que esté quedará viuvo, os seus irmans, Felipe e Natalia, se desentenderon, porque Clara era soltera, ahora el padre de Clara, había pasado a mejor vida, no no había muerto. Se había casado con unha dona, a que levaba sesenta anos. E Clara quedou soa, sempre lle gostaron os nenos, por iso, e porque era cristiana, era catequista, sentíase feliz cos cativiños, ca sua inocencia.

Entre ises pequerrechos, estaba a filla de Ricardo, o neno veiao cando iba a casa, e a veces no taller si estaba con algunha das suas aboas

Aquela tarde como otras mais, levou uns zapatos para arrenchar, falaron do que lle ia costar, e Ricardo, invitouna a tomar un café, aquel seguiron outros nos devanceiros días, logo foi, o cine, o teatro...

Hasta que Ricardo, lle confesou que a quería, e Clara, dixolle que tamén

Eu pensei unha cosa, dime que che parece

O meu matrimonio non e nulo. Eu a Deus non lle mintó, e dicir non me vou inventar un tema de conciencia inexistente. E certo que Xesús dixo, que o que Deus unirá, naide o podía separar. Pero e se foi Deus, que nos separou a María Luisa e a min. Non o sei, o que sei e que Deus e Amor. Que meus fillos precisan unha nai, que te queren, que eu te amo.

Propoñoxe casar no xuzgado, o no Axuntamento, e logo ou antes da boda, asistir a Misa, e pedirlle xuntos a bendición a Deus

Clara estivo calada un intre e logo dixo, pareceme ben, que digo ben, moi ben. Pero quero decilo na igrexa, que decidan se me queren igual de catequista.

Na igrexa o cura mais novo, o dos cánticos, dixo que non. Pero D. Elías con sus 95 anos, dixo que por él ben.

Así se fixo. Hasta que algunas boas señoras, o enterarse de que, Clara e Ricardo estaban casados ante un xuez, decidiron quitar os seus fillos da catequesis, e ameazar con deixa de ir elas o culto, se non se lle prohibía a Clara ser catequista. Qué lles iba ensinar a os seus neniños unha pecadora coma Clara.

O Pai Elías, lembroulles que Clara, sempre estaba disposta axudar, mais do que elas pensaban e sabían, que coidaba velliños, axudaba a familias que tiñan fame. Etc.

Sí, pero Noso Señor dixo, que

500. Elías non deixou que Doña Vicenta acabase la cita evánxelica, sei ben que dixo, pero no foi o único, tamen dixo. “Non xuzguedes, o que fagades a outro facedesmo a mí...” Clara no vai pervertir os nenos, a catequesis vai seguir igoal

     Pero as donas non cederón

     Así que lle tuvo que comunicar que non podía seguir de catequista, non se preocupe, viremolo ver, mudamonos de barrio, Ricardo vai aumentar o negocio. Aqui os locales eran moi caros, queremos mercar, e atopamos un bo local con vivenda arriba, e signamos a hipoteca. O que lle agradecería sei que o párroco da nova parroquia e seu amigo. Que me recomendasé para catequista. Sen decir nada daña miña situación. Non me refiron o párroco, senon as nais.

     E porqué o ia contar. Por certo vexo te moi guapa, tes un brillo especial

     E que levo un anxiño de Deus no meu ventre, estou embarazada

     Alegrome, Deus mandouvos o seu agasallo de boda, a sua bendición. Que o trailla con ben

     Un mes mais tarde Clara empezaba como catequista na nova parroquia, e seis meses mais tarde traía a o mundo dous mellizos, Alicia, y Elías

     Que como no, con permiso de su párroco actual, baptizou o vello cura D. Elías 

     Fin

Homenaxe o día  das letras galegas