Unha chamada dende O Ceo

Unha chamada dende o Ceo.

Lola, votou unha ollada a pantalla do seu teléfono, era Tereixa. Descolgou. Dende outro lado da liña, Tereixa dixolle

Lola, temos que quedar ista tarde na cafetería da Rua Real, na de sempre, xa sabes, non avises a Lourdes, e boa rapaza, pro non sabe calar nada. Vemonos as oito do serán. Hoxe o pequeno, come na casa do seu irmau

As oito e dez mínutos Lola e Tereixa reunianse na sua cafetería de sempre

Ben dixo Lola, mentras sorbía un grolo do seu “Albariños”, qué me tes que contar tan segredo"

Pois que tiven unha experiencia mistica, chamaronme dende o Ceo

¿Toleaches?

Non, non tolei, lembras o meu defunto esposo, Carlos, fai vinte anos que se foi pro Ceo

Sí, lembro

Pois chamoume honte mesmo por teléfono

¿Dende o Ceo?

Pra il, seguro que sí, sentíase féliz, ainda que o seu Ceo chamese New York

Non entendo nada, expricate

Expricome, ti sabes que o que todos pensabamos eu incluída, era que Carlos o meu home, había morto, xunto ca sua secretaria, o caer o coche no que iban o mar, en Guijón, o vehiculo recuperouse das augas pro os corpos ainda que se buscaron, foi imposible atopalos, deronse moitas explicación, e foron declarados mortos. Pois ben non morreran, fuxiran con pasaportes falsos, os EE. UU. Alí casaron, pero agora queré o divorcio, declarar que esta vivo, e casar co seu nome propio.

Lola, comeu unha gamba, bebou otro grolo de Albariño, e dixo.

Imaxino, que llo darás

¿Darlle o qué?

O divorcio

Pois non filla, pois non. Pra min il está morto, eu son unha muller casada en segundas núpcias, tras a morte do seu amado esposo, nun desgraciado accidente. Sé lle dou o divorcio, quedo como unha muller, que ten que deixar o seu home, e como moito casar con él de novo, so ante un xuez o un alcalde, eu son católica

Xa pero e que o teu matrimonio e nulo, pois Carlos estaba vivo, ainda que non o soupeses

Hai mais cousas, tería que decirlles os meus fillos maiores que o seu pai, era un mal home, maltratabame psicolóxicamente, a penas se ocupaba diles. Como ainda eran novos, eu sempre lles falei ben; dixenlles, que se non estaba moito na casa, era porque tiña moito traballo, pero que os bicaba cada noite o chegar a casa.

Qué lle vas decir logo. 

Que siga como está, que eu son a sua víuva, e agora a muller de Vicente, que e o meu home por voluntad de Deus

Eu consultaría con D. Alfredo

Fareino pero o que me diga o cura, non me vai facer cambiar, a miña conciencia e clara, e se erró, Deus me xuzgue co seu Amor, e a sua Misericordia.

A mañan seguinte, Tereixa falou con D. Alfredo, el Padre Alfredo un cura dominico, xoven. Que a escoutou atento, como facía sempre.

“Filla, fai o que che diga a tua conciencia, eu podo che falar de leis, pero non podo entrar no santuario da tua iama, ahi so, pode Xesús o Noso Señor, se pensás que fas ben, faino. De feito non fas dano a ninguén, nin das escandalo. E a conciencia e cousa de cada un e de Deus; pro iso, lembra que a Deus non se lle engana. Se querés podes anular o matrimonio con Vicente, e casarvos de novo en segredo”

E porque Padre, se xa o estamos, non lle parece que é unha hipocresía, Carlos morreu e resucitou no New York

“Sabes qué che digo, que case que tes razón; qué opina Vicente, nada, non sabé nada, nin o vai saber”

Hastra domingo Tereixa

Hastra o domingo Padre Alfredo

A mañan seguinte, Tereixa chamou a New York, o teléfono que tiña apuntado de Carlos

Unha voz en ingles, a quen non entendía nada, e que o fin lle puxo con unha persoa, que mal falaba o castelán. E que lle informou que o Señor Carlos Suárez, ( o apellido era falso; o que tomara para fuxir); morrera o caer o seu coche no río Hudson, se quería falar ca sua víuva

Non, graciñas dixo Tereixa, digalle que a viúva de D. Carlos Peranias, lle manda unha aperta de condolencia. Que Deus o descansé.

Tereixa colgou e sorriú, Deus fai todo ben. Agora sí que Carlos estaba no Ceo, ou no Purgatorio, por que 

Deus e bon. Que se non...

Fin.

Homenaxe no día das letras galegas