Un neno roubado

Un neno roubado

O comisario Xelmírez. Levantou o auricular do teléfono, do seu despacho.

Bos días, aquí o comisario Xelmírez. Quen fala

Bos días. Comisario. Son eu, Aniña Gómez, roubaronnos o neno

Qué, qué dí. Qué lles roubaron qué, descolpe, pro non a entendín ben

Pois iso, que nos roubaron o neno

A qué perderon un cativiño

Non. Que nos roubaron o neno, iso dixen

Miré, pode vir pola comisaría, pra facer a denuncia

E porque non mandan uns gardas eiqui, doulle a dirección, ainda que debería bastarlles con nome do lugar. Ainda que sospeito que non, xa que polo que vexo no me recoñeceu.

E digame miña dona, porque carallo, tiña eu que recoñecela

Por que son a directora do museo de arte sacro arqueolóxicoo, por iso

Naquel intre o comisario Xelmírez brincou no seu asento. Logo tras beber un grolo de auga dicho

¿O Museo de arte sacro arqueoloxico; logo e vostede a Licenciada en arte sacro, Doña Ana Gómez?

A mesma, comisario

Pois ten que descolpar pro non a coñecín, craro co nome que me deu. Pero ben, agora entendo. Tratase de unha talla antiga do Neno Xesús

Pois non comisario, a talla do Neno Xesús, está conmigo no meu despacho, o que nos roubaron en un neno de verdad. De carne e oso. Mellor veñan por eiqui

Agardenos dentro dunha hora estaremos no seu despacho.

Unha hora e carto mais tarde Xelmírez e a policia, Laura Monsalva, chegaban o museo

Ana Gómez, recibiunos na porta, e guíonos hastra o seu despacho

Tomen asento por favor. Como ven, eiquí teño a talla do Neno Xesús, atopado nunhas excavacións, tratase de unha imagen de arte románico do seculo, XI, transición o XII. Que está no meu despacho, porque a estiven reparado. Como saben tamen son reparadora de arte

Ben, moi ben. Dixo Xelmírez que xa empezaba a ter dor de testa. Todo o que nos acaba de contar. Sintollo pro no, nos interesa ni nos val, pra nada. Xa que a denuncia e que lles roubaron un neno, de verdad. E Iso chamase secuestro

Non, comisario. Chamase roubo. Naide secuestrou o meu sobriño, roubarono porque o confundiron co Neno Xésus

Home, non diga parvadas. Qué ia confundir un neno mexón, con unha talla de madeira, vamos nin un cego

Se deixan que lles explique o mellor entenden algo máis. Dixo Ana Gómez

Pois explique, respostou Laura, que ainda gracias o Ceo, non abrirá a boca

Pois ben, a talla do Neno Xésus estaba vestida, non sei quen tivo a idea de vestila, xa que unha imaxen do Neno divino, espido, e así se expoñera no museo, o na capela de Catedral. Cavilo que o mellor o vestiron pra cubrir os danos que tiña a talla, o caso foi que como tiven que reparalo, aproveitei en vestín con roupiña parecida o meu sobriño, e puxeno nun berce como se fosé o Neno Xésus. E levarono

Pois xa o devolverán. Pra que o queren.

Ou non, son mala xente, o mellor fanlle dano. Atopeno por favor, importame moito mais, ca talla de Xesús Neno.

Media hora mais tarde, tras tomar nota do que había que tomar nota, Xelmírez e Laura sairon do museo 

E agora, por onde empezamos a buscar. Naide toma datos de quen entra nun museo

Ocorreseme comisario. Dixo Laura, podemso facer unhas inquisas sobor do amor o arte, po las casas, mandamos uns axentes de paisano, e así, podemos saber quen foi o museo onte a atardecida

Este pobo ten mais de mil habitantes, non podemos interrogalos a todos;

 E que a todos non hai que investigar, polo censo podemos saber mais ou menos, quenes poideron ir o museo, e leva lo neno

Laura. ¿digame cree vostede  que alguén, ainda que sexa cego, pode confundir un anxiño de carne e oso, con un anaco de madeira vella. Aquí hai algo mais. E qué se lle iba ocurrir a unha experta en arte, poñer un neno de carne, pra dar o pego dunha talla de madeira

E raro, sí comisario

Raro non e imposible. Temos que ir con unha orden de rexistro, a casa da directora de Ana Gómez

Pro iso non ten, pes nin cabeza. Era o seu sobriño,

 Sobriño que ela quere roubar e con pasaporte falso, fuxir do país, levando o neno como se fose seu fillo

Sintollo comisario, pro iso pareceme unha toleada.

Ben, voulle contar algo que tal vez non sepa vostede Laura, e segredo.

Ana Gómez estivo medio líada co seu cuñado, ainda non o era, fara dous anos, o sumo, pode que tres, Ana quedou embarazada, e como o futuro cuñado, xa tiña os ollos postos na irma de Ana, en Gabriela, convenceuna, forzouna o que fose de que abortase. Ana abortou, e quedou esteril. Pero iso non foi o peor, o peor e que estivo de depresión, con sindrome post aborto, intentou matarse varias veces, e por riba, veu como a sua irma casaba con Alfrediño, o seu antigo amigo, logo o necemento do sobriño. No fondo Ana, pensó que cree que o pequeno roubado, e o seu fillo non nato, morto que lle devolvé o Ceo

Que espanto. Comisario, Vamos logo pedir a orden de rexistro

O Xuez Carlos Funchal, non quería dar a ordén, tardaron un bo rato en conseguila

Con ela na mán presentaronse na casa de Ana Gómez, alí estaba o cativiño.

 Queda detida por secuestro dun menor, denuncia falsa. Vai estar un bon tempo na cadea

Por levar un neno da miña sangue, e crialo como Deus manda, vou a cadea; por matar o que tiña no meu ventre non, maldito país, malditas leies, malditos que nes as fixeron. Eu sei que iste non e o meu pequeno, o pequeno que non cheguei a parir vivo, pero e o seu irmau, fillo do mesmo mal home que me obligou a desfacerme do meu. Sí xa sei que non foi a punta de pistola, que non teño perdon de Deus, pero con isto él sufriría coma sufró eu.

E a sua irma. Qué me dí do dor da sua irma

A miña irma, rouboume o home que amaba, non fixo nada porque non fora o abortorio, e mais alentoume, Non subcomisaria, non me da pena. Saben que lles digo, que vexo ben que me condeen a moitos anos de cadea, na miña conciencia ante Deus, son cristiana, vereino como a condea do meu crimen.

Pero antes poden agardar un intre queró estar co meu neniño, vou o salón non fuxo. Estamos nun carto piso

O Neno está eiquí.

Non falo diste, dixo bicando o rolo. So un intre

Ana Gómez entrou, no salón. De supeto berros que viñan da rúa , entraron o salón, a fiestra aberta, e o corpo de Ana Gómez no chan

Que Deus Amor e Misericordia, a acolla no seu Seo, o lado do seu picariño, foi unha morte por amor de nai.

Laura persignouse e dixo

“Acolle Señor Xesús a tua serva Ana, tí amigo de pecadores, e feridos, non a deixes sola, pois por ela, pendiches da cruz, que as tuas mans, taladradas, enxoguen o pranto dos seus ollos, dalle o descanso eterno” amen

Por deseo de la familia de Ana Gómez, se ocultó que fose un suicidio, e todo o que había detrás, dixose que a visita da policia había sido, por un posible tráfico de pezas roubadas, e a caida dende a fiestra fora un lamentable accidente.

Fin.

Mi aportación a o día das letras  galegas