O,
carallo co progreso
Ramón
ergueuse cedo, como facía dende había unha porrada de anos.
Agora
era director executivo de un dos mais importantes consorcios de
alimentación da Europa comunitaria
O,
que o levaba a traballar tanto dende a sua casa, conectandose cos
distintos departamentos, mandando correos, WhatsApp; como dende o
despacho na empresa.
A
todo isto non hay que esquecer, que estaba facendo un montón de
cursos, entre os que se atopaban o mellorar as sete linguas que
falaba e aprender algunha nova
Logo
viñan os netos, os fillos, a sua dona de quen cada día estaba más engaiolado.
A
sua casa coma non podía ser menos, estaba amoblada cos derradeiros
inventos da demótica. E tanto os teléfonos fixos, coma os que aínda
chamaba móbiles, eran pequenos cerebros electrónicos.
Moitas
veces lembraba a sua infancia xa lonxana, na casa da sua avoa
Carmela, nunha esquecida aldea de Galicia, viñan a sua mente, os
seus miolos o rumor do rio baixando coma un cabritillo “pequeno”, dende as montañas hastra o val, as arboredas, o ceo limpo, o
balar das ovellas, o muxir das vacas, e todos os mal chamados
animais, o leite morno, recen sacado, muxido dos tetos das vacas, os
terneiriños.
O
lume da lareira crepitando, o gato e o can preto del, o pote o a
tixola no lume, as ricas papas de millo, o maínzo ou zara
As
comidas no longo comedor, as pitas subindo o piso, os ricos ovos, os
xogos cos seus curmáns, co seu irmau Miguel, e a sua irma, Luciana,
cos outros rapaces da vila
E
sobor de todo, escoitar as historias, os contos moitas veces de modo,
que contaba a avoiña
Non
había luz eléctrica, pero non estaban a escuras, unha lampara ou
quinqué de aceite os alumeaba. As novas, traíanas os pais, ou os
tíos así coma os veciños que traballaban no pobo, e tamén as
escoitaban dunha radio a pilas
Non
había teléfono así que cando querían falar con alguén de fora,
pos iban a cantina, que era o único sitio onde o había, e tamén na
escola, pero clara ista pechaba os festivos, os domingos e nas
vacacións
Il
soia acompañar xa fose a sua nai, a quen de vez en cando chamaba
dende Caracas, o seu home, Ramón, outras ia ca avoa, era toda unha
experiencia, ir brincando penas abaixo, arrincando frores, xoganodo
co cadelo, ollando as bolboretas…
Ben
todo iso estaba moi ben, pero agora a vida era moito mellor, había
luz, teléfonos, agua quente o minuto
Marchou
pra a ducha, espiuse e abriu a auga quente, os gostáballe sentila
esvarecer sobor da sua pel, antes de enxaboarse.
De
súpeto notou a friaxe da auga, secouse e saíu rápido
Non
había luz, comprobou que non se debese un fallo interno, e non era
un apagon xeneral, pois ben xa viría a luz
O
malo era que o fixo non funcionaba, Ramón lembraba que tanto na
cantina, coma na escola, se algunha vez se ia a luz, o teléfono
funcionaba o mesmo, o mestre lles explicara que iso era porque os
teléfonos funcionaban con corrente alterna
Intentou
traballar co seu latop, que non precisaba corrente, pero as redes, a
conexión a Internet non funcionaba, de súpeto puido conectarse e
soupo que había un apagon masivo, en todo o pais, en Portugal,
Francia, e Italia. Non se sabían as causas nin cando se podería
arranxar, fararano o antes posible, e daban unha serie de consellos
Tomou
o seu Apel, pra chamar a sua muller o traballo e falar cos fillos,
por si precisaban axuda cos cativos, como ir por iles a escola ou a
gardería
Terían
que xantar fora, pois na casa todo era eléctrico
Non
puido falar, so breves mensaxes por WhatsApp, a sua muller dicholle,
que a levaba a casa un compañeiro que tiña un coche normal, que
mercase embutidos, queixos...en fin todo tipo de comida que non
precisará ser cociñada
Tomou
diñeiro e baixou os dez pisos que o separaban da rua, deu grazas a
Deus e a Raquel a sua muller que non lle deixara alugar o piso 35º
Xa
estaba na rua, agora o súper.
Que
carallo me pasa, estou caendo, aínda non arrancharon o socavon de
fai 3 meses
Non
sabería dicir canto tempo estivo caendo. Doíalle a testa, e os
cadrís
E
xa, escoitou preto dil, a voz de unha muller
¿Atopase
ben, señor, parece que non se mancou moito, diame a man?. Liscade,
liscade fora. Non lles teña medo, dixo entrementres escorrentaba ca
man un cadeliño de cor canela, en un gatiño.
Eu
son lle a tía Carmela a viúva do zoqueiro
Eu
son Ramón
Vaia,
chamase vostede coma un dos meus netos, hoxe non se atopa, foi de
excursión ca escola, van a cidade de Lugo, estarán catro días fora
Ramón
ergueuse, estaba na aldea da su infancia, falando ca sua avoa
paterna. Estaba no ceo
Por
suposto no iba dicir a verdade, pero tiña que percurar quedar il, ou
preto.
O
carallo co progreso. Ainda lembro a novela que me prestou o meu amigo
Carlos, eu entón era un rapaz, o argumento do libro, da novela que
se titulaba. “O apagón”, e transcorría nos EE.UU. Ia de que por
un apagón unha rapaza conectada a unha máquinas, estaba a piques de
morrer. Parecía unha tolemia, pero non o era
Teño
que ir a vila, aínda coñezo os camiños, buscarei unha libraría
pra mercar un exemplar, pro de que falo. “Se estou ca escola de
viaxe en Lugo, debo ter, e dicir, “Eu de este tempo en que caín,
11 anos, ou sexa que fai 45 anos, polo tanto estamos en 1980, si xa
esta publicada, pero non creo a teñan aínda na vila; xa verei como
baixo a cidade
Agora
debo darme presa, a avoa e dicir a señora Carmen, chámame, non lle
poido dicir a verdade, seguro que iba polo crego. D. Crescencio, pra
que me escorrentase o demo do corpo.
A
señora Carmen, presentou a Ramón os veciños, que o miraban coma se
adiviñasen algo nil, e o mesmo fixo a seus fillos, e os nenos
Queens
si sabían que era, eran o cadeliño e o gato. Por sorte non falaban
Sentouse
cerca da lareira, a medio lume
Fixese,
os animaiños de Deus, a min que non me digan que non teñen ialma,
nin coñecemento, máis que moitos de nos. Saben, que e boa xente,
mire istes dous lacazáns, o gato e o cadelo, hai veciños os que lle
bufan, ben que lles bufa e o gato, o can ládralles, e a vostede coma
se fosa da casa.
Ramon
sorriu, e agarimou o gatiño e o cadeliño.
Ramon,
Ramon. Desperta o, xa fai mais de oito horas que veu a luz
Abriu
os ollos. ¿Onde estou?
Onde
vas estar, no sofá quedacheste durmido, e o teu fillo, dixo que
mellor non despertaches, soñaches en alto, ca tua avoa, e dicías
moitas parvadas
¿Enton,
non cain no socavon, foi todo un sono?. Foi todo un sono, non volvín
a 1980, estou na época do maldito progreso. “O carallo co
progreso”
Papá,
dixo o seu fillo Felipe, enténdote, pero non fai pra tanto, e o
progreso ten cousa boas, mira tes unha vídeo chamada dende Nova York
da tua neta. Lucía, e grazas a técnica o progreso hai cousas boas
E
malas, abondan mais a malas meu fillo
Non
estou de acordo con ningures de vosoutros os que somos bos ou malos,
somos nos a xente. Mellor dito. Malos e regulares. Que Bon so e
Deus; Que a sua Bendita Luz, non, nos falle nunca, que pra a outra
temos velas e lanternas
Mamá
que mística, te puxeches
Mística
non, non son Santa Teresa, muller cristia, que se sabe filla de Deus
si. E agora ca bendición de Deus vamos a xantar, primeiro hai que
darlles o cadelo e o gato
Ramon
non dicho nada, so sorriu. De modo que os ladridos e os maullidos que
pensaba escoitar en 1980, eran os do cadeliño Trump, e o gatiño
Bolivar.
Fin
Iste
relato e a miña aportación o dia das letras galegas, a idea deuma
“O apagon que tivemos na derradeira semana”
Fin