A filla da lua

 A filla da lua

Avoa, avoiña ven de presa

Carmen secou as mans na toalla, e marchou po lo longo pasillo hasta a sala, onde se atopaba a su a neta Mariela.

Qué che pasa miña ruliña

Estoy ben, chameite, porque ahí otra nena fora, Nas nubes. E moi fermosa

Carmen mirou a través da fiestra, a paleidola, falsa imaxen formada. Estuvo a un intre, de decir lle a verdad

Mais como dixera Pilatos

Qué e a verdad 

Mariela era Unha pequena de oito anos, moi querida, que agardaba con ilusión que a irmanciña que a mamailla levaba na barriga nacerá. Por desgracia un tolo que conducía borracho causou a morte dos pais da pequena e da sus irmanciña non nada.

Agora Mariela vivía ca sua avoa Carmen 

E de supeto, Carmen lembrou Unha canción do grupo Mecano y Montserrat Caballe. Que se titulaba

“La hija de la luna”.

Tomou o vello CD, e puxo a canción invitando a nena a que a escoitase con ella

Mariela escoitou chea de emoción.

Agora vouche contar un segredo, a canción e verdad a lua, e Unha muller moi fermosa, que vive no satélite que se chama lua. E veu falar chorando cos teus papás, quería que foran vivir a lua para que a neniña que nacería o fichera na lua, e fose tamen a sua filla, pediullo cos ollos cheos de bagoas. Iles non querían pero a Lua, dixolles que te vendrían a ver e bicar todas as noites mientras durmes, e o mesmo a tua irmanciña, pois o tempo na lua e distinto do tempo da Terra, e a irmanciña xa e Unha fermosa rapaza de cabelos de prata, de prata de verdad.

A filla da Lua

A nena de guedellas de prata 

E agora voy pechar a fiestras e as contras, pecha os olliños e duerme. Meu Amor

E enxoillandose ca man, as bagoas dos ollos saiun do salón onde durmia a sus neta orfa.

Fin

Homenaxe o día das letras galegas