As catro frorciñas do camiño ( conto en galego)

As catro frorcillas do Camiño

Nun pequeño pobo da provincia Da Cruña, hai un camiño, corredoira soe, chamalo a xente; que baixa serpenteando entre muros, nos que brotan unhas frorcillas silvestres, o redor de bosque de eucaliptos, e de piñeiros, puis ben, ahi, nese curruncho, medran unhas frores, mellor dito, son catro capulliños, de cor rosa palido, cuia unica particularidade, e, ter a forma dos tocados que levaban as mulleres, a la polo seculo XIII

A verdade e que se trata, de catro raparigas encantadas; en convertidas en frores

Ista e, a sua historia

Corria o ano 1264; a data e, aproximada, . Luisa, Lourdes, Maria, e, Crisanta, eran catro rapazas, perteñecentes a fidalguia galega, moi noviñas, e moi fermosas, eran irmans; seu pai era Don Braulio de Dornamonte; quen como era costume na epoca, xa pactara, os seus respectivos casamentos.

Luisa casaria con un nobre portugues. D. Ramiro, do señorío de Souza.

Lourdes cun sobriño do conde de Lemos

Maria, cun nobre de Castela

E Crisanta, menos agraciada, entraría nun convento; pra,chegar o posto de abadesa, porque se algo tiñan craro as raparigas, e os seus pais, eran que ellas, viran o mundo pra cas servisen, e non pra servir.

Era por iso, quen non tiñan piedade nin dos seus criados, nin dos campesiños.

Aquel día, era domingo, como sempre, ouviran misa, na eirexa que se erguía no lugar, onde se atopa agora, o, pazo de Meiras; e retornaban na sua carroza, o seu pazo.

Chovera moito; e, o chan estaba cheo de lama; a carroza, na que iban topou cunha campesiña, que levaba na testa un fato de herba pro gando; agarrado a sua man dreita un cativo duns, catro anos, emporcado, e cheo de farapos, e, na outra a corda, ca que levaba unha vaca, único ben daquela pobre muller, e, dos seus.

O cocheiro, dixolles que tiñan que retroceder, para deixar pasar a muller, o neno, e, o animal; xa que non había espazo suficente, pra a carroza, e, a campesiña; elas non escoitaron razon algunha, e insistiron en que seguira adiante, foi, cando o cocheiro, pensou, que tal vez non o, entendesen, non se desen conta do perigo que tiña seguir adiante; asi que lles dixo que a carroza, podería ferir, ou, matar a muller, neno, e ainda que fose un mal menor, a vaca, que non era, xa que era o seu pan.


¿A logo qué? Foi a resposta, fachendosa, das catro mociñas; non se perde, ren, nosoutras somos donas, e, non vamos a deternos; pra que pase unha campesiña; e, ela quen por respeto a nos, debe recuar, e, deicharnos paso.


O cocheiro, insistiu, en vano, en que iso era imposible; somentes elas, e decir a carroza, podía recuar; mais elas non escoitaban, amenazarono de forma que non lle quedo outro remedio que ceder, a carroza, atopabase a piques de matar a vacar, a muller fixolles sinais de que parasen, e o cocheiro, iba facelo, mais as catro tomaron a rendas, dos cabalos e lles obrigaron a seguir, a carroza matou, o pobre animal

Enton a muller; cos ollos cheos de bagoas, mirou pra o Ceo, , en naquel intre, as catro fidalgas, trocaronse en crato frorciñas, pequenas, pouco vistosas, que renacen cada día, nos muros do camiño

O cocheiro, a quen non alacanzou, o castigo, porque non teña culpa, chegou, o pazo, e contou, que lles atacaran uns bandoleiros, a verdade, non ya houbese crído ninguén; o, que contou tampouco, e, foi acusado, de ser un asasiño, e de haberse defeito dos corpos.

Consiguiu fuxir hastra Portugal, onde se perde a sua historia, mentras, Luisa, Maria, Lourdes y Crisanta, siguen convertidas en frores; conservando somentes a forma, e, a cor do tocado que levaban


Hasta o día, en que as ceibe do seu encantamento, unha persoa non importa sexa home, ou muller, que ceda o, pasiño do camiño, a quen precise pasar primeiro, e, se leva carga, lle axude con ela, sen emportarle, emporcarse, e tome, as frorciñas na mán; esquecendo a fachenda, nese intre, as frorcillas, volveran a ser as catro raparigas

Pasou moito tempo, e, siguen ali, sinal de que; ninguen, cedeu, o camiño, e, si, o, fixo alguén, non tomeu nan man as catro frores


Fin